Nie oszukuj. Nie podsłuchuj.

Na pewno pamiętacie, że będąc dziećmi ciągle słyszeliście od rodziców: "nie kłam", "nie oszukuj". Wtedy miało to zastosowanie do naszych codziennych zachowań względem innych. Dzisiaj ma to zastosowanie chyba głównie w odniesieniu do nas samych. Oszukujemy się, że kiedyś zmienimy pracę na lepszą, schudniemy, nauczymy się obcego języka, zaczniemy chodzić do kościoła...lub zwyczajnie, że kiedyś będzie lepiej. Otóż nie będzie. Przez ostatnich parę dni próbowałam zorientować się w swoich uczuciach. Niby rozmawiamy i niby wieczorem zasypiamy przy sobie, no właśnie - niby. To wszystko jest nasączone taką jakby goryczką. Takim niesmakiem jaki potrafi pozostawić po sobie tylko chora sytuacja. A chorych sytuacji po ostatnim poście było parę. Najważniejsza z nich - odnosząca się do drugiej części tytułu notki - była związana z usłyszeniem czegoś co nie było przeznaczone dla Jego uszu. Osoba z którą rozmawiał nie rozłączyła się po zakończonej rozmowie i jedynie odłożyła telefon na bok. On zamiast się rozłączyć, zaczął podsłuchiwać. No to usłyszał "on się zachowuje jak idiota!". Co zrozumiał? "On jest idiotą". A to przecież są dwa różne zdania. Prawda? Czy to tylko mi się wydaje, że to są tylko dwa różne zdania? W każdym razie stało się, usłyszał. Najgorsze w tym jest to, że usłyszał to od mojego ojca. Bo to właśnie jego podsłuchał. Teraz, zamiast poprawiania naszych relacji - psują się one coraz bardziej. Ciężko jest mi słuchać nieustannych najazdów na moich rodziców, autorytarnego tonu w jakim się wypowiada względem tego co zrobiłam a czego jeszcze nie zrobiłam. Ciężko się tak żyje. Ale jeszcze myślę, jeszcze mam nadzieję....jeszcze się oszukuję.